موس های نوری و نحوه کار آن

در حال حاضر و بعد از گذشت چندین سال از اختراع موس های قدیمی و موس هایی که با گوی کار میکردند و اکنون دارن به کنار میروند و جای آنها را موس های نوری و لیزری میگیرند چرا که مردم ترجیه میدهند با آن اشاره و کلیک کنند در ادامه با موس لیزری یا نوری آشنا میشویم...

 

 

 

 

 

موس های نوری یا لیزری برای اولین بار شرکت Agilent Tech ساخته و در سال 1999 معرفی کرد. این موس ها در حقیقت مجهز به یک دوربین بسیار کوچک هستند که قادر به گرفتن 1500 عکس در ثانیه میباشند. آنها همچنین دارای یک دیود ناشر نوری قرمز رنگ هستند(البته از رنگهای دیگر هم استفاده میشود) که این نور باعث میشود که سطح را نورانی کرده و انعکاس آن وارد سنسور میشود و تقریبا روی هر سطحی قابل استفاده است.

 

سنسور CMOS هر عکس گرفته شده را به پردازنده ی سیگنال های دیجیتالی می فرستد که این قطعه می تواند 18 میلیون دستور در ثانیه را انجام دهد و به این وسیله می تواند الگوهای هر عکس را شناسایی کرده و با عکس قبلی مطابقت دهد و ببیند که الگو های مورد نظر چطور در هنگام حرکت تغییر کرده اند. سپس DSP، بر اساس تغییراتی که در الگو های چندین عکس متوالی اتفاق می افتد، تعیین می کند که چقدر موس حرکت کرده است و نتایج را به صورت مختصات هایی متشابه به رایانه می فرستد. رایانه نیز نشانگر را بر اساس مختصاتی که از موس دریافت می کند، حرکت می دهد. این عملیات صدها بار در هر ثانیه انجام می شوند. به همین دلیل است که حرکت نشانگر بسیار روان به نظر می رسد.

مزایای موس های نوری نسبت به موس های دارای گوی عبارتند از:

_دیگر اجزای متحرک وجود ندارند که این به معنای ساییدگی کمتر و در نتیجه خرابی کمتر است.

_دیگر از هیچ راهی آلودگی و گرد و غبار وارد اجزای داخلی موس نمی شود تا بتواند سنسور های تشخیص حرکت را آلوده کند.

_دقت تشخیص حرکت این موس ها بیشتر است و در نتیجه حرکت روان تری را ارائه می دهد.

_دیگر نیازی به سطحی مخصوص برای موس یا پد (Pad) نیست.

گرچه موس های نوری که بر اساس LED کار می کنند به نوعی جدید اند و تازه ارائه شده اند، اما نوع دیگری از موس های نوری نیز وجود دارد که بیش از یک دهه قدمت دارد. فناوری اولیه و اصلی موس های نوری بدین گونه بود که آنها نوری را به سطح یک پد با قابلیت بسیار بالای بازتابش نور می تاباندند و بازتابش آن به یک سنسور که در موس تعبیه شده بود باز می گشت. پد موس دارای شبکه ای از خطوط تیره بود. هر زمان که موس حرکت می کرد، این خطوط مانع از رسیدن بازتابش نور به سنسور می شدند. هر وقت که باز تابش قطع می شد، موس سیگنالی را به کامپیوتر می فرستاد که نشانگر را به اندازه ی مختصاتی مشخص حرکت دهد. استفاده از این موس ها بسیار سخت بود. چون باید موس در زاویه ای نگه داشته می شد که شعاع نور با شبکه خطوط دقیقا در یک راستا باشند.همچنین آسیب یا فقدان پد، آن را بی استفاده می کرد، مگر اینکه یک پد جدید خریداری شود. موس های امروزی که بر اساس LED کار می کنند بسیار قابل اعتماد تر و راحت تر اند.